Folder o skansenie

FOLDER

 

Skansen w Muzeum Regionalnym PTTK im. W. Kowalskiego w Dobczycach

Początki skansenu sięgają 1967 roku. W ciągu kilkunastu kolejnych lat na wzgórze zamkowe przeniesiono kilka cennych obiektów architektury drewnianej z okolicznych miejscowości. Część ekspozycji w skansenie udostępniono dla zwiedzających w 1973 roku, a podczas obchodów 25-lecia Muzeum PTTK w Dobczycach, w 1988 roku, uroczyście zainaugurowano jego działalność. Eksponaty, które można zobaczyć w skansenie, zostały zgromadzone dzięki ofiarności i zaangażowaniu wielu mieszkańców miasta i okolicznych miejscowości. Obecnie skansen tworzą cztery zabytkowe budynki oraz specjalne zabudowania powstałe dla celów ekspozycyjnych i magazynowych.

Kuźnia zaaranżowana jest w dawnym spichlerzu z 1863 roku przeniesionym z Zagórzan (gmina Gdów). Wyposażenie warsztatu pochodzi z kuźni w Kornatce, w której pracowało kilka pokoleń kowali z rodziny Czyrnków oraz kuźni Stanisława Nowaka z Sieprawia.

Budynek karczmy, datowany na 1830 r., został przeniesiony z Krzyszkowic (gmina Myślenice) i posadowiony pod zamkiem. W karczmie można zobaczyć wystawy obrazujące życie codzienne mieszkańców Dobczyc i najbliższej okolicy, atrybuty towarzyszące świętowaniu oraz poznać rzemiosła, które przez kilka stuleci były podstawą rozwoju gospodarczego miasta.

Budynek, w którym można zobaczyć wystawę „Ziemia żywicielka” opowiadającą o lokalnym rolnictwie i hodowli, pochodzi z 1890 roku. Pierwotnie pełnił funkcję sernika/serownika (miejsce, gdzie przechowywano sery), a później kurnika.  Został przeniesiony z Brzezowej z folwarku Gaik, którego tereny zalane zostały wodami Jeziora Dobczyckiego.

W domu mieszkalnym z Dobczyc pochodzącym z II połowy XIX w. zaaranżowano wystawę „Koniec/Początek”, która przenosi zwiedzającego na pogranicza życia i śmierci.

W wiatach zgromadzone zostały narzędzia rolnicze, środki transportu i inne obiekty, których przeznaczenie i działanie dla współczesnych ludzi jest prawdziwą zagadką.

Warto zwrócić uwagę także na kamienną kapliczkę słupową – element bardzo mocno wpisany w polskie krajobrazy. Zwieńczony krzyżem słup z zatartymi przez czas płaskorzeźbionymi przedstawieniami pasyjnymi, datowany na 1604 rok, został przeniesiony z majątku Gaik w Brzezowej.

Autor: Justyna Masłowiec (Muzeum Etnograficzne w Krakowie)